Με αφορμή την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από τη χώρα μας
Την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014, έγιναν οι τυπικές εκδηλώσεις της επίσημης ανάληψης της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα, με την παρουσία της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, θεωρείται αδιανόητη η απουσία των πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης από μια τέτοια εκδήλωση και ειδικά του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή του εν δυνάμει πρωθυπουργού της χώρας. Εξαίρεση αποτέλεσε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, το οποίο έβγαλε ανακοίνωση, χαιρετίζοντας την Ελληνική Προεδρία και εκπροσωπούμενο στην εκδήλωση από τον Δημήτρη Χατζησωκράτη. Προσωπικά βέβαια θεωρώ ότι για μια τέτοια εκδήλωση, για την αριστερά της ευθύνης και του ευρωπαϊσμού, ήταν επιβεβλημένη η παρουσία του ίδιου του Προέδρου της ΔημΑρ. Αλλά η προσωπική μου γνώμη λίγη σημασία έχει.
Στο σημείωμα αυτό θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τα επικίνδυνα μονοπάτια του αριστερού και του δεξιού λαϊκισμού, όπως εκφράστηκε από την βαθειά αντιευρωπαϊκή στάση των αντιπολιτευόμενων πολιτικών δυνάμεων, απέναντι σε μια κορυφαία στιγμή για τη χώρα. Την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ. Στην Ελλάδα βέβαια, ενδεχομένως κάποιοι να την εμφανίσουν ως ηρωική πράξη αντίστασης! Ας δούμε όμως πως εκφράστηκε λεκτικά αυτή η «αντίσταση» από τις πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης και να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τη συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά.
“Άρχισε το τσίρκο Σαμαρά-τοκογλύφων την ώρα που ο ελληνικός λαός πεθαίνει»,”, ξεκινάει η ανακοίνωση της “Χρυσής Αυγής” και ασφαλώς δεν περίμενες ένα διαφορετικό ύφος από μια τέτοια εγκληματική οργάνωση.
Το ίδιο θα έλεγα και για το κόμμα του κυρίου Καμμένου, αναμενόμενη η αντίδραση του, αφού έχει την εκτίμηση για κατοχή της Χώρας από την ΕΕ και ο ίδιος, επιλέγει την ίδια ώρα να συναντηθεί με ένα ακραίο βρετανό αντιευρωπαϊστή ομογάλακτό του.
Η ανακοίνωση του ΚΚΕ αρχίζει : “Με την ελληνική Προεδρία θα συνεχιστεί η υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ…”και ασφαλώς κανένας δεν περίμενε μια διαφορετική φρασεολογία από ένα κόμμα που βασικός του στόχος είναι η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το θέμα υπάρχει όμως για ένα κόμμα που θέλει –εσχάτως ιδιαίτερα- να μας πείσει για τον φιλοευρωπαϊκό του προσανατολισμό, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μάλιστα όταν ο αρχηγός του έχει ορισθεί υποψήφιος για πρόεδρος της ΕΕ εκ μέρους του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς!
Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για κάποια συναυλία (!) “Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και Αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, δεν θα παραβρεθεί στη σημερινή συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, για την έναρξη της Ελληνικής Προεδρίας”.
Και σε συνέντευξη του ο εκπρόσωπός του αναφέρει:
Πως αξιολογούμε αυτή τη στάση ; Η μη εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ και η απουσία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την επίσημη τελετή ανάληψης της προεδρίας της ΕΕ από τη χώρα μας :
1. Δείχνει να διακατέχει την ηγεσία αυτού του κόμματος ένας βαθύς αντιευρωπαϊσμός που ξεπερνάει τα πλαίσια ενός απλού ευρωσκεπτικισμού.
2. Δείχνει μια βαθειά υποτιμητική και προσβλητική στάση απέναντι σε κορυφαίους θεσμικούς παράγοντες της Ε.Ε.
3. Φάσκει και αντιφάσκει με την συμπεριφορά του, εκτιθέμενος και στο κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, του οποίου ο κος Τσίπρας, είναι υποψήφιος για την προεδρία της ΕΕ.
Πως είναι δυνατόν το κόμμα αυτό αναλαμβάνοντας την Κυβέρνηση της χώρας να συνεργασθεί με τους ευρωπαίους εταίρους – όπως ισχυρίζεται ότι θα κάνει – τη στιγμή που τους αγνοεί τόσο επιδεικτικά.
Πως είναι δυνατόν να εμπιστευθεί ο ελληνικός λαός ένα κόμμα που λέει ότι θα διαπραγματευθεί με τους ευρωπαίους εταίρους, όταν τους προσβάλλει και τους υποτιμά τόσο ανοικτά.
Πως είναι δυνατόν να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους αυτό το κόμμα, αφού από τη μια θεωρεί ότι η λύση του προβλήματος της χώρας μας περνάει μέσα από την ΕΕ, η οποία θα πρέπει να δει διαφορετικά το ελληνικό πρόβλημα και από την άλλη όταν έρχονται στη χώρα μας να μιλάει για φιέστα.
Αυτή βέβαια τη συμπεριφορά δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να την ερμηνεύσουμε με απλούς ψυχολογικούς και συμπλεγματικούς όρους. Όχι, θεωρώ ότι τα αίτια είναι βαθιά πολιτικά. Και εξηγούμαι.
Υπάρχουν δύο πλευρές που εξηγούν αυτή τη συμπεριφορά. Η μία αφορά το βαθύτερο χαρακτήρα αυτού του κόμματος, ο οποίος παραμένει στην πραγματικότητα, αν όχι εχθρικό, τουλάχιστον πολύ επιφυλακτικό απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις του. Δηλαδή, δεν θεωρεί ότι η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη και στην ΕΕ είναι Στρατηγική επιλογή και άρα η τακτική μας θα πρέπει να εξυπηρετεί αυτόν τον Στρατηγικό στόχο. Αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά τις θέσεις του για την ΕΕ, θα βρει σημαντικές χαραμάδες, όπου επιβεβαιώνεται η βαθειά εχθρικότητα του απέναντι στην ΕΕ. Το πρόβλημα ασφαλώς συνδέεται και γενικότερα με την βαθειά αντιδυτική και αντιευρωπαϊκή κουλτούρα της αριστεράς, που χρόνια τώρα κατατρέχει το πολιτικό και ιδεολογικό της λόγο.
Η άλλη πλευρά αφορά το εσωτερικό μέτωπο.Φαντάζεστε το κο Τσίπρα δίπλα στο κο Σαμαρά και το κο Βενιζέλο. Τι θα έλεγαν στο κόσμο τους ; Τι θα έλεγαν στο κόσμο γενικότερα ; Ποια εικόνα θα έβλεπαν όλοι οι έλληνες; Ότι είναι δίπλα – δίπλα με εκείνους που –κατά τον λόγο τους- ξεπουλάνε τη χώρα. Για να χρησιμοποιήσουμε τις πιο ήπιες εκφράσεις του κου Τσίπρα προς τους πολιτικούς του αντιπάλους. Να βρίσκονται δίπλα – δίπλα με τους εκπροσώπους των εταίρων μας, την ώρα που αυτοί θα μιλάνε για την αποτροπή της ανοικτής χρεοκοπίας της χώρας, με την βοήθεια της ΕΕ ύψους 350 δις. ευρώ, του μεγαλύτερου χρηματοδοτικού προγράμματος που εφαρμόστηκε ποτέ στον κόσμο ; Που θα μιλάνε για την αλληλεγγύη των λαών της Ευρώπης απέναντι στον ελληνικό λαό ; Για την πρόοδο που έχει κάνει η χώρα μας, με τις θυσίες του ελληνικού λαού ; Καταλαβαίνετε ότι μια τέτοια εικόνα, με όλους τους ηγέτες της χώρας, μαζί με τους ευρωπαίους εταίρους, τους γκρεμίζει την εικόνα που έχτισαν τρία χρόνια τώρα, με το στείρο λαϊκίστικο αντιμνημονιακό και αντιευρωπαϊκό λόγο τους. Ένα μόνο λεπτό τηλεοπτικής εικόνας του κου Τσίπρα και του κου Καμμένου, με τον κο Σαμαρά, Βενιζέλο και με τους κ.κ. Ρομπάι και Μπαρόζο, θα κατεδάφιζε όλο αυτό τον αντιευρωπαϊκό μύθο που έχουν καλλιεργήσει τα δύο αυτά κόμματα τα τελευταία τρία χρόνια, στους πολίτες.
Δυστυχώς όμως για αυτούς η χώρα φαίνεται να έχει περάσει τα δύσκολα και να οδηγείται σε κάποια έξοδο. Η μεταμνημονική εποχή φαίνεται ότι δεν είναι μακριά. Και τότε θα έρθει ο λογαριασμός για όλους. Όχι δεν ξεχνάνε οι πολίτες ποιοι έχουν τις βασικές ευθύνες για τα αδιέξοδα της χώρας. Όμως μπαίνουν και νέα ερωτήματα πλέον. Τι έκανε η κάθε πολιτική δύναμη στο καιρό της κρίσης; Πως συνέβαλε ; Όχι, δεν λύσαμε τα προβλήματά μας τα τρία αυτά δύσκολα χρόνια. Μάλλον τα συνειδητοποιήσαμε και τώρα καλούμαστε να χτίσουμε την νέα Ελλάδα, μέσα στα πλαίσια μιας δημοκρατικής Ευρώπης. Με τις θυσίες των ελλήνων πολιτών ασφαλώς, που καθημερινά συνειδητοποιούν ότι πρέπει να θέσουν πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον, το συμφέρον της χώρας. Και να συμβάλλουμε όλοι, με δίκαιο τρόπο. Καταλαβαίνουν όλο και περισσότερο, ότι ο λαϊκισμός από οπουδήποτε και αν προέρχεται, δεν λύνει τα προβλήματα, απλά τα διαιωνίζει. Αν κάποιοι νομίζουν ότι ήρθε η ώρα έτσι απλά να εξαργυρώσουν το λαϊκισμό και τις αντιμνημονιακές τους επιταγές, ίσως διαψευστούν.
9-1-2014
Κώστας Χαϊνάς
