Στελέχους της ΔΗΜΑΡ
Λίγο χρόνο μετά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821, στο μικρό τμήμα της απελευθερωμένης πατρίδας μας, οι επικεφαλής των διαφόρων ομάδων εξουσίας, από τους οπλαρχηγούς, τους πρόκριτους, τους αρματωλούς, αντιδρούσαν με κάθε μέσον –ακόμη και με ένοπλη εξέγερση- σε κάθε προσπάθεια του Καποδίστρια να επιβάλλει κάποιους κανόνες δικαίου, στη βάση του κοινού, του εθνικού συμφέροντος. Κάθε τόσο έπρεπε να στέλνει ένοπλα τμήματα για να καταστείλει τοπικές εξεγέρσεις κατά της κεντρικής Κυβέρνησης για να επιβάλλει τους στοιχειώδεις κανόνες, που έπρεπε να έχει ένα ενιαίο Κράτος δικαίου. Ακόμη και ο Κανάρης, ο εθνικός μας πυρπολητής, δεν δίστασε να πυρπολήσει τον ελληνικό στόλο, όταν κάποια στιγμή η κεντρική Κυβέρνηση δεν δέχθηκε να εξαιρεθεί η Ύδρα από την καταβολή φόρων. Η κάθε φατρία, είχε ως μόνο στόχο την περιφρούρηση των δικαιωμάτων της φατρίας και τίποτα περισσότερο, ακόμη και με τη ένοπλη βία. Μετά την απελευθέρωση αυτός ο φατριασμός σημάδεψε όχι μόνο τα πρώτα χρόνια της μετεπαναστατικής Ελλάδας, αλλά αποτέλεσε το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας μέχρι σήμερα. Απλά μετεξελίχθηκε. Στην επαναστατημένη Ελλάδα ήταν η περιοχή δράσης της κάθε ένοπλης ομάδας. Μετά την απελευθέρωση ο χώρος του φατριασμού αποτέλεσε το Κράτος. Η κάθε ομάδα εξουσίας, επιδίωκε να ελέγχει όσο μεγαλύτερο τμήμα του Κράτους μπορούσε διορίζοντας, τους δικούς της κομματάρχες. Έτσι οικοδομήθηκε το νεότερο Κράτος. Υπάλληλοι του Κράτους μπορούσε να γίνει μόνο κάποιος, που είχε τα διαπιστευτήρια της κάθε φορά κυρίαρχης ομάδας. Ακόμη και στην εποχή που η χώρα μας εντάχθηκε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και έπρεπε να κρατηθούν κάποιες αξιοκρατικές διαδικασίες (ΑΣΕΠ), πάντα αυτό το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, έβρισκε τρόπους (συμβάσεις, stage κ.ά.) να διορίζει τους δικούς του. Έτσι στις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσιους οργανισμούς, κυριάρχησαν για χρόνια πολλά, εκπρόσωποι αυτών των ομάδων εξουσίας με τρομακτική δύναμη.
Έτσι διαιωνίζονταν το φατριαστικό αυτό σύστημα κατάληψης του δημόσιου χώρου, από τη μια πλευρά με τους λεγόμενους ημετέρους με την ευρύτερη έννοια, του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας και από την άλλη αναπαραγόταν το πολιτικό σύστημα εξουσίας. Ένα πολιτικό σύστημα, που τα τελευταία σαράντα χρόνια πήρε τη μορφή του δικομματισμού, αφού τα κύρια κοινωνικά και πολιτικά τους στηρίγματα βασίζονταν στις ομάδες αυτές, που οι ίδιοι είχαν διορίσει στο Κράτος και στο ευρύτερο δημόσιο. Ακόμη και ένα τμήμα της επιχειρηματικότητας προσδέθηκε στο κρατισμό. Έτσι οικοδομήθηκε το λεγόμενο πελατειακό Κράτος. Να σημειώσω εδώ ότι κατά καιρούς το κυρίαρχο αυτό σύστημα, υιοθετούσε και προσελάμβανε ημέτερους ακόμη και από το αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο, δηλαδή τα παιδιά των αριστερών, εξαγοράζοντας τους ουσιαστικά, αφού αποτελούσαν σε μεγάλο βαθμό, ένα άλλοθι αντικειμενικότητας και στην συνέχεια μια μόνιμη πολιτική εφεδρεία.
Αυτός ο κατακερματισμός της ελληνικής κοινωνίας, μας κατατρέχει και καταδυναστεύει την κοινωνία μας διαχρονικά σε όλες τις εκφάνσεις της, μέχρι σήμερα. Κάθε φορά που οι «πελάτες» δυσανασχετούσαν με τους πολιτικούς τους πάτρωνες, είτε απαιτούσαν απ’ αυτούς την ικανοποίηση κάθε παράλογου αιτήματος που μπορούσε να διανοηθεί κάποιος, ακόμη και ο πιο αρρωστημένος εγκέφαλος, π.χ. επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, κλείδωναν τις πόρτες του «μαγαζιού» τους, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν κάποιοι άλλοι απέξω ταλαιπωριόντουσαν, ή έχαναν το μεροκάματο τους, γιατί η δημόσια υπηρεσία που αυτοί είχαν κλείσει δεν τους εξυπηρετούσε. Οι υπάλληλοι των ΟΤΑ, θεωρούν ότι οι Δήμοι είναι δικοί τους και μπορούν να τους καταλαμβάνουν όποτε θέλουν και να αφήνουν να πλημμυρίζουν οι πόλεις με σκουπίδια, όποτε αυτοί κρίνουν αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ έχουν αποδείξει στο παρελθόν, ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να κατεβάζουν τους διακόπτες και να βυθίζουν τη χώρα στο σκοτάδι, αν κάποιος διανοηθεί να τους αμφισβητήσει την εξουσία και το ρόλο τους. Οι εκπαιδευτικοί, θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με τους μαθητές που τους εμπιστεύθηκε η ελληνική κοινωνία να τους μορφώσει και να εξαγγέλλουν απεργία μέσα στις εξετάσεις, γιατί δεν θέλουν να κάνουν δύο ώρες παραπάνω. Ανεξάρτητα από τους χειρισμούς και την αυταρχικότητα της Κυβέρνησης στο θέμα της ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι της θεωρούν ότι η ΕΡΤ είναι δική τους και μπορούν να την καταλαμβάνουν, να χρησιμοποιούν την περιουσία της και τις υποδομές της για να μεταδίδουν τα δικά τους μηνύματα, ενώ δεν τους ανήκει, αφού είναι δημόσια περιουσία.
