Το Συνέδριο είχε ως γενικό θέμα του την ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και γι’ αυτό το λόγο συμμετείχαν και οι περισσότερες πρεσβυτέρες των Ιερέων, όπως και παιδιά των ιερατικών οικογενειών.
Στη συνέχεια, έδωσε τον λόγο στον πρώτο ομιλητή, τον Πρωτοπρεσβύτερο Ιωάννη Μάρκου, Προϊστάμενο του Ι. Ναού Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου Μαντουδίου, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «Η ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ – Ο ΙΕΡΕΥΣ ΚΑΛΩΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ (Α΄ Τιμ. γ΄4-5)».
Ο π. Ιωάννης στην ωραιότατη εισήγησή του, τόνισε ότι η Ιερωσύνη είναι Σταυρός, τον οποίον όλοι σηκώνουμε με ελπίδα στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Ιερέας είναι σύζυγος και πατέρας, σύμφωνα με τα παραγγέλματα του Αποστόλου Παύλου .
Χρησιμοποιώντας δε την άποψη του Ι. Χρυσοστόμου, είπε ότι ο Ιερέας οφείλει να φροντίζει την γυναίκα του, όπως φροντίζει ο Χριστός την Εκκλησία και να υπερβαίνει τον εγωισμό του.
Επιπλέον, ο Ιερέας ως πατέρας θα πρέπει να προσέχει ώστε να μην υποβαθμίζει την σύζυγό του για χάρη των παιδιών του, ενώ και η καλύτερη αγωγή για τα παιδιά είναι το παράδειγμα ζωής του πατέρα και της μητέρας.
Τέλος, αναφέρθηκε στην αξία της άψογης και άδολης σχέσης του Ιερέως και των μελών της οικογενείας του με τον Επίσκοπο.
Δεύτερη ομιλήτρια ήταν η Πρεσβυτέρα κ. Μαρία Ραμαντανάκη, σύζυγος του Ιερέα π. Χαραλάμπους Ραμαντανάκη, Εφημερίου του Ι. Ναού Παναγίας της Παραβουνιωτίσσης Ερετρίας, η οποία εισηγήθηκε με θέμα «Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ».
Η πρεσβυτέρα Μαρία στην εισήγησή της τόνισε την μετοχή της πρεσβυτέρας στο μυστήριο της Ιερωσύνης του συζύγου της, δια του μυστηρίου του Γάμου, την οποία χαρακτήρισε ως υψηλό καθήκον, το οποίο, όπως επεσήμανε, δεν δίδεται χωρίς θυσίες. Η αγόγγυστη υπομονή στους σταυρούς, επεσήμανε, προσφέρει ελπίδα, μαζί με την ταπεινή προσευχή, η οποία θραύει τα αδιέξοδα και αναπαύει.
Ακόμη, είπε ότι η Πρεσβυτέρα δεν είναι «πολυμηχάνημα» που μπορεί τα πάντα, αλλά την αναδεικνύει το φιλότιμο και η προσπάθεια, πάντα στο μέτρο των δυνατοτήτων της και έχοντας επίγνωση των ορίων της.
Συνέστησε δε, ιδιαίτερη προσοχή ως προς την ανάμιξη της στα καθαρά ιερατικά καθήκοντα του συζύγου της Ιερέως, ενώ κλείνοντας χρησιμοποίησε την φράση του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη «Κι αν δεν μπορείς να κάνεις την ζωή σου όπως την θες, τούτο πρόσεξε, μην την εξευτελίζεις» για να τονίσει την προσοχή που πρέπει να δείχνουν οι Πρεσβυτέρες στη ζωή των ιδίων και των οικογενειών τους.
Στην συζήτηση που ακολούθησε μετά τις δύο εισηγήσεις, έγιναν από τον Επίσκοπο και τους Ιερείς μας καίριες επισημάνσεις και προτάσεις, μεταξύ των οποίων ξεχώρισαν εκείνες που έκαμαν λόγο για αμοιβαία συγχώρηση του ιερατικού ζεύγους προ της Θείας Κοινωνίας, τον «ονειδισμό» των μελών της ιερατικής οικογενείας εκ μέρους τους κόσμου, η οποία πολλές φορές έχει ως αποτέλεσμα να είναι απαιτητικοί οι γονείς από τα παιδιά τους «τί θα πει ο κόσμος;» και τα παιδιά πολλές φορές να στρέφονται κατά αυτού του κόσμου ή και των γονέων τους, την προσοχή που θα πρέπει να δείχνουν οι Ιερείς, ώστε προβλήματα του σπιτιού να μην μεταφέρονται στην Ενορία και το αντίστροφο, ενώ ο Μητροπολίτης κλείνοντας την συζήτηση επισήμανε ότι δεν «θα πρέπει να παίζουμε «κρυφτό» στις συζυγικές σχέσεις».
Τρίτος ομιλητής ο κ. Βασίλειο Πολυκαρπίδη, γιός του Πρωτοπρεσβ. Γεωργίου Πολυκαρπίδη, Εφημερίου του Μητροπολιτικού Ι. ναού Αγίου Δημητρίου Χαλκίδος, ο οποίος εισηγήθηκε το θέμα «Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ».
Στην εισήγησή του, ο κ. Πολυκαρπίδης επεσήμανε την μεγάλη ευλογία που σημαίνει η ύπαρξη πατέρα Ιερέα για ένα παιδί και πόσο αυτό συμβάλλει στην υγιή ψυχοσωματική του ανάπτυξη.
Με ειλικρίνεια, όμως, αναφέρθηκε και σε προβλήματα που ανακύπτουν και σχετίζονται με την συχνή απουσία του Ιερέα πατέρα από την οικογένεια λόγω των καθηκόντων του, με το ότι ο Ιερέας αναγκάζεται να είναι επιλεκτικός σε κοινωνικές δραστηριότητες, από τον «φόβο» του κόσμου, όπως και το ότι οι Πρεσβυτέρες μπαίνουν από πολύ νωρίς σε δύσκολα πράγματα και ωριμάζουν γρηγορότερα από άλλες συζύγους.
Με αφοπλιστική αλήθεια ακόμη, αναφέρθηκε σε προβλήματα που ανακύπτουν στα παιδιά των Ιερέων και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον: από συμμαθητές, καθηγητές κ.λπ., σε διαμάχες και ρήξεις με πρόσωπα του περιβάλλοντος, λόγω προσωπικών επιλογών, που έχουν σχέση με την πίστη κ.λπ., για την αντιμετώπιση των οποίων, όπως τόνισε, διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο η στήριξη του Ιερέως πατέρα και της συζύγου του πρεσβυτέρας.
Στην εισήγησή του ο π. Ιωάννης είπε ότι η ζωή στην ιερατική οικογένεια συνεπάγεται ευλογία, θυσία, διακονία και ευθύνη. Ο πατέρας Ιερέας είναι το πρότυπο και εμπνέει με την στάση του όσα η Εκκλησία προβλέπει για τους υποψηφίους Κληρικούς. Επισήμανε ότι δεν πρέπει με πνεύμα ανελευθερίας να ωθήσει τα παιδιά του ο πατέρας Ιερέας για να γίνουν κι εκείνοι Ιερείς.
Ακόμη, επισήμανε και το πόσο η πρεσβυτέρα μητέρα εμπνέει με το παράδειγμά της την Ιερατική Κλήση των παιδιών, ενώ έκλεισε την ομιλία του, ζητώντας την στήριξη των παιδιών που έχουν Ιερατική Κλίση, με απλότητα, ταπείνωση και αληθινή αγάπη.
Πέμπτη και τελευταία εισηγήτρια ήταν η Πρεσβυτέρα κ. Ανθούσα Γκέκα – Βερνέζου, κόρη του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ιωάννου Βερνέζου, Προϊσταμένου του Ι. Προσκυνήματος Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου και σύζυγος του Ιερέως Ιωάννου Γκέκα, Εφημερίου της Ενορίας Βλαχιάς Κηρέως, με θέμα «Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ».
Η Πρεσβυτέρα κ. Ανθούσα στην εισήγησή της, αναφέρθηκε, με προσωπικές της εμπειρίες, στο πώς τα παιδιά του Ιερέως αισθάνονται από μικρή ηλικία καρφωμένα τα βλέμματα της κοινωνίας πάνω τους, η οποία, πολλές φορές, περίμενε το «παραπάτημα» τους.
Αυτή η συμπεριφορά, πολλές φορές αποτελεί «φρένο» στην ανάπτυξη της προσωπικότητος των παιδιών των Ιερέων, διότι αισθάνονται τα παιδιά ότι αντιμετωπίζονται όπως ο Ιερέας πατέρας, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, το παιδί του Ιερέα αντί να βλέπει ως ένοχο τον κόσμο, να βλέπει τους γονείς του και μεγαλώνοντας να κάνει κάθε αντίθετο για να αποδείξει ότι είναι ο εαυτός του.
Για την αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών, η πρεσβυτέρα πρότεινε ως λύση την θεμελιώδη αρχή της ΑΓΑΠΗΣ, πού βασίζεται σε μιαν άλλη αρχή: ότι το κάθε παιδί δεν είναι κτήμα των γονέων του, αλλά ανήκει στον Θεό. Γι’ αυτό και συνέστησε ούτε την απαγόρευση, αλλά ούτε και την απόλυτη ελευθερία. Τόνισε δε, πόση αξία έχει ο Ιερέας πατέρας να μην μεταφέρει ποτέ αισθήματα κακίας και εκδίκησης εκ μέρους κατά των διωκτών και συκοφαντών του στα παιδιά.
Όλα τα παραπάνω, είπε, βοηθούν την κόρη του Ιερέα στην άσκηση του διακονήματος της συζύγου Ιερέα, ώστε να γίνει σύναθλος και στενός συνεργάτης του συζύγου της στο διακόνημα που από κοινού έλαβαν.
Έκλεισε δε την ομιλία της, τονίζοντας ότι δεν υπάρχει σύγχρονος και παλιός κόσμος, αλλά ο κόσμος στον οποίο καλούμαστε να προσφερθούμε ως θυσία και αγάπη Θεού.
Μετά τις τρεις εισηγήσεις ακολούθησε ο δεύτερος κύκλος συζήτησης, στον οποίο οι Ιερείς μετέφεραν προσωπικά τους βιώματα από την διακονία και την οικογενειακή τους ζωή, άλλοι εξέφρασαν τον προβληματισμό για το πώς είναι δυνατόν δύο ή και περισσότερα παιδιά του αυτού Ιερέα, να διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους, για να λάβουν την απάντηση του Μητροπολίτη ότι πολλές φορές απαιτούμε από τα παιδιά μας τέλειες συμπεριφορές, μόνο «για τα μάτια του κόσμου». Τόνισε ότι αυτό δεν πρέπει να γίνεται ποτέ, διότι ακόμη κι αν κάποια από τα μέλη της οικογενείας μας δεν είναι αυτά που θα θέλαμε να είναι, δεν οφείλεται πάντοτε σε δικές μας παραλείψεις, αλλά και στην προσωπική ελευθερία του κάθε ανθρώπου.
Κλείνοντας τις εργασίες του Ιερατικού Συνεδρίου ο Μητροπολίτης Χαλκίδας κ. Χρυσόστομος και με αφορμή τις εισηγήσεις όλων των ομιλητών, ιδιαιτέρως όμως των λαϊκών, τόνισε την σπουδαιότητα της ύπαρξης του βιώματος στην ιερατική οικογένεια. Αυτό δεν συνεπάγεται τελειομανία, αλλά απαίτηση διαρκούς αγώνος.
Προέτρεψε όλα τα μέλη των Ιερατικών Οικογενειών να αντλούν δύναμη στον καθημερινό τους αγώνα από την πίστη τους στο Θεό και από την μεταξύ τους σχέση και, συνειδητοποιώντας τα όριά του ο καθένας, να μεριμνά συνεχώς για την αντιμετώπιση των θεμάτων της υγείας της δικής του και των μελών της οικογενείας του και της ψυχικής ισορροπίας όλων, ενώ είπε ότι το Συνέδριο αυτό υπήρξε αφορμή για περαιτέρω συναναστροφή και επικοινωνία, η οποία, με την Χάρη του Θεού, θα συνεχισθεί.
