Στελέχους της ΔΗΜΑΡ
Από το 2010 όταν η χώρα εισήλθε στην εποχή των μνημονίων πέρασαν
σχεδόν τρία χρόνια. Κάποιες πολιτικές δυνάμεις επένδυσαν στην αντίθεση αυτή,
μνημόνιο – αντιμνημόνιο και είναι αλήθεια ότι τους βγήκε σχετικά καλά
μέχρι σήμερα. Λέμε μέχρι σήμερα, γιατί ήδη έχουμε περάσει σε μια νέα περίοδο ως
χώρα, μετά τις τελευταίες αποφάσεις της ευρωζώνης και έχουν δημιουργηθεί νέα
δεδομένα τα οποία δεν μπορούν να διαβαστούν με τα χτεσινά εργαλεία ενός
«αντιμνημονιακού» λόγου. Και εξηγούμαι. Ποια είναι η αντίθεση μνημόνιου -
αντιμνημόνιου και πως εκφράζεται σήμερα ; Δεν θα εξετάσουμε εδώ αν η υπογραφή
του 1ου μνημονίου ήταν μονόδρομος. Όχι γιατί δεν έχουμε να
καταθέσουμε σοβαρή κριτική στην τότε Κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν», για τους
χειρισμούς της και την υπογραφή τελικά του 1ου μνημονίου, ως μονόδρομο
για την αντιμετώπιση της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας. Αλλά περισσότερο γιατί
μετά τις εκλογές του 2012, όπου ο λαός αποφάνθηκε δύο μάλιστα φορές, η περίοδος
αυτή είναι παρελθόν και αντικείμενο διερεύνησης περισσότερο για τους
ιστορικούς. Η ουσία είναι ότι η χώρα το 2010 ουσιαστικά χρεοκόπησε και οι
επιλογές ήταν ελάχιστες. Η αλήθεια βέβαια
είναι ότι αποφύγαμε τις γνωστές από τηλεοράσεως εικόνες της άτακτης χρεοκοπίας
μιας χώρας με λεηλασίες και άλλα θλιβερά και αποτρόπαια(βλέπε Αργεντινή).
Αλήθεια επίσης είναι ότι όλα αυτά τα αποφύγαμε, γιατί ήμασταν μέλος μιας μεγάλης
οικογένειας, της Ευρωπαϊκής οικογένειας και της ευρωζώνης. Τώρα εάν
τα υπογραφόμενα μνημόνια με τις διαπραγματεύσεις που έγιναν ή δεν έγιναν, θα
μπορούσαν να ήταν διαφορετικά ή καλύτερα, είναι δεύτερης τάξης ζήτημα και
μπορούμε πάντα να το συζητάμε και να εντοπίζουμε αδυναμίες, κενά ή
καθυστερήσεις.
