Αυτό, για πρώτη φορά, προειδοποιεί μία νέα βραζιλιάνικη επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε ότι μέσα σε μερικούς μήνες μετά την λιποαναρρόφηση, είναι πιθανό να αυξηθεί το λεγόμενο ''σπλαγχνικό λίπος'' που περιβάλλει τα όργανα της κοιλιάς και το οποίο θεωρείται πιο ανθυγιεινό. Όμως -και αυτό είναι το καλό νέο- η συχνή σωματική άσκηση θα μπορούσε να εμποδίσει την επιστροφή αυτού του ύπουλου λίπους.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Φαμπιάνα Μπενάτι της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου του Σάο Πάολο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο ιατρικό περιοδικό για θέματα ενδοκρινολογίας και μεταβολισμού «Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism», σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, μελέτησαν τις περιπτώσεις 36 γυναικών φυσιολογικού βάρους που έκαναν καθιστική ζωή και όλες κατέφυγαν στη λιποαναρρόφηση για να απομακρύνουν μία μικρή ποσότητα λίπους από την περιοχή της κοιλιάς τους.
Οι ερευνητές χώρισαν τις γυναίκες αυτές σε δύο ομάδες, μία που έκανε σωματική άσκηση μετά τη λιποαναρρόφηση και μία που συνέχισε το καθιστικό στιλ ζωής. Μετά από τέσσερις μήνες, όπως διαπίστωσε η μελέτη, οι γυναίκες που έκαναν καθιστική ζωή, επιφανειακά είχαν πιο επίπεδη κοιλιά, όμως το πιο εσωτερικό σπλαγχνικό λίπος τους είχε αυξηθεί κατά 10% κατά μέσο όρο. Αντίθετα, όσες ασκούνταν μετά τη λιποαναρρόφηση, δεν εμφάνιζαν τέτοια αύξηση του σπλαγχνικού λίπους.
Όπως ανέφερε η Μπενάτι, «το λίπος δεν είναι αδρανής ιστός. Η απομάκρυνσή του με χειρουργική επέμβαση μπορεί να έχει σημαντικές συνέπειες όπως η αντισταθμιστική αύξηση του σπλαγχνικού λίπους, το οποίο είναι πιθανό να αποβεί ανθυγιεινό μακροπρόθεσμα» . Το εσωτερικό αυτό λίπος συνδέεται στενά με τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη και προβλήματος στην καρδιά, ενώ το επιφανειακό λίπος, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δέρμα της κοιλιάς, είναι λιγότερο επικίνδυνο.
Δεν είναι ακόμα σαφές γιατί το σπλαγχνικό λίπος αυξάνει μετά τη λιποαναρρόφηση. Σύμφωνα με τη βραζιλιάνα επιστήμονα, αυτό ίσως οφείλεται στο ότι η πιο βαθιά «αποθήκη» λίπους είναι πιο ενεργή από άποψη μεταβολισμού σε σχέση με άλλες πιο επιφανειακές. Μια άλλη πιθανή αιτία είναι ότι η λιποαναρρόφηση καταστρέφει την ''αρχιτεκτονική'' των επιφανειακών κυττάρων του λίπους που βρίσκονται κάτω από το δέρμα, με συνέπεια το όποιο νέο λίπος προστίθεται μετά την επέμβαση, να ανακατευθύνεται πλέον προς τα ακόμα ανέπαφα και πιο βαθιά σπλαγχνικά κύτταρα λίπους.
Οι ειδικοί δεν θεωρούν τη λιποαναρρόφηση κανονικό υποκατάστατο της υγιεινής διατροφής και της σωματικής άσκησης. Σε κάθε περίπτωση, δεν αποτελεί λύση για την παχυσαρκία, αλλά απλώς αντιμετώπιση ορισμένων επίμονων «θυλάκων» λίπους. Σύμφωνα με τους Βραζιλιάνους ερευνητές, οι καλύτεροι υποψήφιοι για να κάνουν λιποαναρρόφηση, είναι οι άνθρωποι που έχουν φυσιολογικό βάρος ή είναι μέτρια υπέρβαροι και οι οποίοι ήδη ασκούνται τακτικά, καθώς το «κλειδί» είναι να παραμείνει κανείς σωματικά δραστήριος μετά την αφαίρεση του παραπανίσιου λίπους.
Η λιποαναρρόφηση έχει ορισμένους πιθανούς βραχυπρόθεσμους κινδύνους, όπως η δημιουργία θρόμβων στο αίμα, η βλάβη στα νεύρα, το χαλάρωμα ή το ρυτίδιασμα του δέρματος στις περιοχές όπου έγινε η χειρουργική επέμβαση. Λιγότερα πράγματα είναι γνωστά όμως, κατά την Μπενάτι, σχετικά με τους πιθανούς μακροπρόθεσμους κινδύνους της λιποαναρρόφησης.
