 |
| ΓΕΡΑΜΑΝΗΣ, ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ, ΑΛΑΤΑΣ |
Λίγο αργότερα ο μετρ μύησε τον Πάνο στην τέχνη του μπουζουκιού:
«…Το μπουζούκι, φιλαράκο, στην αρχή θέλει χάδια. Σαν τη γυναίκα. Το μπουζούκι είναι άνθρωπος, θέλει να το κουβεντιάζεις. Το έχω μαζί μου και του λέω όσα μου συμβαίνουν. Κι εκείνο πάλι μου λέει τα δικά του. Ετσι είναι. Με σακουλεύτηκες;»
«Σ’ αρέσει, ρε μαγκάκι, η φωνή μου;» τον ρώτησε ο Ζαμπέτας.
«…Του αποκρίθηκα ένα ξερό “ναι”, που μάλλον δεν τον ικανοποίησε και έτσι με ξαναρώτησε: “Το λες αλήθεια, το πιστεύεις;”. Μου αρέσει πάρα πολύ η φωνή σας, απάντησα. Το λέω ειλικρινά. Τραγουδάτε θαυμάσια και μπορείτε να τα πείτε και σε δίσκο όπως τα λέτε εδώ τώρα. Γιατί μόνο ο Μητσάκης, ο Τσιτσάνης και ο Τατασόπουλος να τραγουδούν δικά τους τραγούδια;»
Σαν σήμερα, το 2005 έφυγε από τη ζωή ο δημοσιογράφος ΠΑΝΟΣ ΓΕΡΜΑΝΗΣ, από το Βασιλικό Χαλκίδας. Ο Άνθρωπος που λάτρεψε το λαϊκό τραγούδι και είχε μεγάλη αδυναμία στον Στέλιο Καζαντζίδη και όχι μόνο.
Έφυγε ο Πάνος, ο "αδελφός" που γνώρισα από τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία και μαζί πορευτήκαμε για πολλά χρόνια (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ εγώ, ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ο Πάνος, στο ΕΘΝΟΣ μαζί κ.α.). Και πέρα από τον Άνθρωπο ανακάλυπτα το χιουμορίστα, τον παθιασμένο με το λαϊκό τραγούδι, τον πολιτικό (Ο Πάνος ήταν από τα στελέχη που τιμούσαν το ΚΚΕ).
Τα χνάρια της ζωής του Πάνου Γεραμάνη «Σε δρόμους λαϊκούς» ακολούθησε ο πανεπιστημιακός δάσκαλος Βασίλης Καρδάσης. Μια ονειρική διαδρομή ενός δημοσιογράφου που «σήκωσε πάνω του όλο το βάρος της διάσωσης αυτού του θησαυρού, του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, με το πάθος ιεροφάντη», όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Πάνος Γεραμάνης - Σε δρόμους λαϊκούς», που θα κυκλοφορήσει προσεχώς από τις εκδόσεις Αγκυρα.
Η προσφορά του Πάνου Γεραμάνη στον πολιτισμό ήταν τεράστια, από έναν συντάκτη ο οποίος «…στις απογοητεύσεις αντιπαρέθετε τη μεγάλη πνοή που αντλούσε από την τέχνη» σημειώνει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης στον πρόλογο του βιβλίου.
«…Το άγγιγμα του κουμπιού, ο ήχος μέσα από τα παράσιτα και παραμορφώσεις, όλα έμοιαζαν μαγικά για τον πιτσιρίκο».
Ετσι αρχίζει να ξετυλίγεται ο μίτος της ιστορίας του Πάνου Γεραμάνη με μια γραφή σαν αυτή του καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης Βασίλη Καρδάση, που μας παρασέρνει μαζί με τα γεγονότα και ταξιδεύουμε. Κι όλα αυτά ρέουν σαν την ονειρική μουσική που φτερουγίζει μέσα από τις χορδές του μπουζουκιού που συνόδευε τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον αξέχαστο λαϊκό ερμηνευτή με τον οποίο συνδέθηκε τόσο στενά ο Γεραμάνης.
Ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας προσπάθησε να τον προσγειώσει:
“Μην επιχειρείς πράγματα που κάνουν τους άλλους να γελάνε μαζί σου. Ο Καζαντζίδης δεν δίνει συνεντεύξεις σε κανέναν. Είναι δύσκολος”.
…Ο Στέλιος, ω του θαύματος, ανταποκρίνεται. Τον κερδίζει ο συνεσταλμένος νεαρός Ευβοιώτης με τις γνώσεις του για τα τραγούδια του. Ο νεαρός, καθώς γνωρίζει τις δυσκολίες μιας αληθινής συζήτησης, έχει γραμμένη ήδη μια αληθινή συζήτηση από το σπίτι. Του τη δείχνει. Εκείνος χαμογελάει, τη διαβάζει στα γρήγορα, την προτείνει και στη Μαρινέλλα:
- Κίτσα, για δες κι εσύ.
Η Κυριακή Παπαδοπούλου, η Κίτσα του Καζαντζίδη, η Μαρινέλλα του τραγουδιού, συγκατανεύει. Ετσι αρχίζει μια δυνατή φιλία που θα κρατήσει μέχρι το τέλος».
Αυτό ήταν και το πρώτο πρωτοσέλιδο του Γεραμάνη στην αθλητική εφημερίδα: «Ο Καζαντζίδης ετοιμάζει τον ύμνον του Ολυμπιακού». Και στον υπότιτλο αναφέρεται η δήλωση του βάρδου: «Με λύπησε αφάνταστα η απώλεια του Πρωταθλήματος, τον πόνο μου απάλυνε η κατάκτησις του Κυπέλλου Ελλάδος»!
«Γιατί φύγατε από την Columbia;
- Να σου το πω καθαρά και ξάστερα. Η Columbia μου έκανε κόλπα, ενώ στην Odeon βρήκα επιχειρηματίες-ανθρώπους με κατανόηση.
Η δήλωση ήταν σημαδιακή. Ο Πάνος είχε συλλάβει, παρά τη νεαρή του ηλικία, τις διαστάσεις του προβλήματος της συνεργασίας του Καζαντζίδη με τις δισκογραφικές εταιρείες.
Η φιλία του με τον Καζαντζίδη σφράγισε ασφαλώς τη σχέση του Πάνου με τον κόσμο του λαϊκού τραγουδιού.
