Την ώρα που φίλοι και γνωστοί, με πτυχία και μεταπτυχιακά, εσωτερικού και εξωτερικού και δώστου και ξένες γλώσσες και διδακτορικά, μένουν άνεργοι ή στην καλύτερη περίπτωση, δουλεύουν σε εργοστάσια και επιχειρήσεις - μαντριά δούλων, για μισθούς που δε φτάνουν ούτε για δείγμα, πόσο μάλλον για διασκέδαση και ψωνίζουν μεταλλαγμένες φόλες απο discount σούπερ μάρκετ ύποπτης υγιεινής γιατί πρέπει να φάνε.
Τη στιγμή που συνάδελφοί σκέφτονται τα νοίκια του παιδιού τους που σπουδάζει και το μέσα τους ραγίζει κομμάτι-κομμάτι όταν σκέφτονται οτι του χρόνου ίσως να του κόψουν τις σπουδές γιατί τα πάντα είναι ακριβά και πληρώνεις για τα τζάμπα.
Την ίδια στιγμή πού τα μπαγιάτικα νέα για το μαύρο ή πολύχρωμο χρήμα και τους διεφθαρμένους Αγίους ξεχειλίζουν από τις οθόνες και γεμίζουν τους δρόμους προσπαθώντας να μας πνίξουν και να μας παρασύρουν σε μια άνευ προηγουμένου απαξίωση της Πολιτικής ως έννοιας και ως Θεσμού.
Την ίδια στιγμή που η Δημοκρατία και η Ελευθερία, η Αξιοκρατία κινδυνεύουν ακόμα και απο τους ίδιους μας τους εαυτούς (και φοβόμαστε το χέρι μας όταν θα φτάσει στην κάλπη όπως φοβόμαστε και το χέρι του διπλανού σαν να κρατάει μαχαίρι).
Τη στιγμή που ο δείκτης έχει τεντωθεί και το απλό παραστράτημα άνετα μπορεί να μεταλλαχθεί σε ατύχημα με νταλίκες στην Εθνική οδό.
Εκείνη τη στιγμή, ακριβώς αυτή τη στιγμή αντί να βγούμε λιτά και γυμνά με τις ιδέες στο χαρτί, για να μετρήσει η Ουσία που λείπει, η Ουσία που τόσο καιρό φωνάζουμε ότι έχει χαθεί. Τι κάνουμε; Βγαίνουμε με λαιφσταιλ κορώνες και εναλλακτικές χαριτωμενιές σε μαύρες καφετέριες να ουρλιάξουμε «ΕΓΩ ΜΕΤΡΑΩ ΡΕ». Ωραία. Και εγώ μετράω τα ψιλά στην τσέπη για το αστικό. Και έχω τσαντιστεί. Πολύ. Γράφω αυτό το κείμενο γιατί είμαι νέος και καθαρός και τουλάχιστον μπορώ να το δηλώσω χωρίς να κοκκινίσω. Χωρίς να ντραπώ. Εσύ ρε, μπορείς;
