Το μέλλον της Εύβοιας περνά από τη συνάντηση αγροτικής και τουριστικής ανάπτυξης
Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ ΕυβοίαςΑν και αυτές τις μέρες το βάρος των προβλημάτων γέρνει επικοινωνιακά προς τη βόρεια Ελλάδα, θα σταθώ στο σημερινό μου σημείωμα στον τόπο που ζω και μεγάλωσα.
Εγραφε πρόσφατα σε διπλανή στήλη ο φίλος μου Γιώργος Βότσης για την αθλιότητα των υποδομών της Εύβοιας, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι για να πας από το Προκόπι στη Σκιάθο, όποια διαδρομή κι αν ακολουθήσεις, χρειάζονται για 20 μίλια πέντε ώρες. Να προσθέσω και μια άλλη διαδρομή, από το ένα άκρο της Εύβοιας στο άλλο χρειάζεται μια ολόκληρη μέρα.
Λίγες μέρες αργότερα ο αντιπεριφερειάρχης Εύβοιας Θανάσης Μπουραντάς, σε επιστολή του στον υπουργό Ανάπτυξης, κατήγγειλε ότι «οι υποδομές στην Εύβοια παραμένουν όπως και πριν από 60 χρόνια», αποσιωπώντας βέβαια ότι ο ίδιος ως νομάρχης επί πολλά χρόνια, διορισμένος και εκλεγμένος, έχει ένα μεγάλο μέρος ευθύνης για την κατάσταση αυτή. Οι «αγώνες» του για την Εύβοια εξαντλούνται στις γνωστές πια επιστολές προς άπαντες (εκάστοτε πρωθυπουργούς, υπουργούς, υφυπουργούς κ.λπ.), στις οποίες η επίδοσή του είναι επίπονη και παροιμιώδης.
Θα αναφέρω ένα έργο υποδομής που αποτελεί εδώ και χρόνια για τους πολίτες της Εύβοιας το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα άσκησης μικροπολιτικής. Ολοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης συνέδεσαν την προεκλογική τους παρουσία στο νησί με την πομπώδη εξαγγελία της ανέγερσης του Γενικού Νοσοκομείου της Χαλκίδας, που βέβαια ακόμη θεμελιώνεται.
Η κατάσταση είναι χειρότερη από πλευράς απασχόλησης, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή της Χαλκίδας, με την ανεργία να έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Τα τελευταία χρόνια όλες οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες της Εύβοιας είτε έχουν κλείσει οριστικά είτε προβαίνουν σε απολύσεις σε μηνιαία βάση, που κι αυτές εξελίσσονται σε ομαδικές. Το ίδιο μέλλον επιφυλάσσεται και για τις μονάδες που βρίσκονται υπό δημόσιο έλεγχο, όπως η Λάρκο και η Ηλεκτρομηχανική Κύμης, των οποίων οι εργαζόμενοι ζουν με την αγωνία απώλειας της εργασίας τους, λόγω της επερχόμενης αποκρατικοποίησής τους.
Μια μικρογραφία της χώρας μας αποτελεί η Εύβοια από πλευράς προβλημάτων και δυνατοτήτων, με ορισμένες περιοχές να έχουν προικιστεί από τη φύση με πλεονεκτήματα που μπορούν να συμβάλουν στην ανάκαμψη, αρκεί να υπάρξει η ορθολογική αξιοποίησή τους. Και οι κάτοικοι της υπαίθρου μπορούν να αποτελέσουν τον κινητήριο μοχλό, μπορούν να δώσουν τη μάχη.
Προχθές στους Στρόπωνες, χωριό της ανατολικής Εύβοιας, βρέθηκα για ακόμη μία φορά μπροστά σε μικρούς ζωγραφικούς πίνακες. Κρεμασμένοι στις χαράδρες της Δίρφυος, σκαρφαλωμένοι στις πλαγιές, δίπλα στα έλατα και στις καστανιές ξεφυτρώνουν παραδοσιακά οι «κήποι» των Στροπώνων, μικρά θαύματα της ανθρώπινης θέλησης, μικρές καλλιέργειες κηπευτικών. Σε αυτούς τους μικρότοπους έχουν κατορθώσει εδώ και χρόνια να παράγουν ποιοτικά κηπευτικά, ντομάτα κυρίως, και μέσα από την απασχόληση όλης της οικογένειας διασφαλίζουν ένα εισόδημα που τους επιτρέπει να ζουν στο χωριό.
Ομως η ζημιά που έχουν υποστεί φέτος έχει εξελιχθεί σε πραγματικό τυφώνα, αφού το σύνολο σχεδόν της ντοματοκαλλιέργειας αντιμετωπίζει μια φυτοπαθολογική προσβολή που δεν επιτρέπει τη συλλογή και εμπορία της παραγωγής, ενώ από την πλευρά της η πολιτεία, παίζοντας με το γράμμα του κανονισμού του ΕΛΓΑ, αρνείται την καταβολή των αντίστοιχων αποζημιώσεων. Πρέπει να βρεθεί άμεσα τρόπος στήριξής τους.
Για την Εύβοια η συνάντηση των δρόμων αγροτικής και τουριστικής δραστηριότητας αποτελεί τον ιδανικότερο συνδυασμό αξιοποίησης των πλεονεκτημάτων της. Η αυθεντικότητα των μικροτόπων, η ποικιλότητα της χλωρίδας (το δασικό οικοσύστημα της βόρειας Εύβοιας αποτελεί το χαρακτηριστικότερο δείγμα της μεσογειακής βλάστησης) και ο πλουραλισμός των πολιτισμικών θησαυρών (από τα δρακόσπιτα μέχρι τη σφυριχτή γλώσσα με την οποία επικοινωνούν ακόμη και σήμερα οι κάτοικοι των Αντιών της νότιας Εύβοιας) δημιουργούν ένα μείγμα που αν συνδυαστεί με τις φυσικές ομορφιές και το γεωγραφικό ανάγλυφο, μπορεί να δώσει μια άλλη προοπτική στο νησί.
Δημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
