Διαβάστε το:
Σήμερα δεν θυμάμαι, αν τότε στα είκοσί μου χρόνια είχα πάρει ένα είδος όρκου να βρω έναν τρόπο ώστε να μπορώ να πηγαίνω σε όλη μου τη ζωή στην Εύβοια. Διόλου απίθανο να συνέβη και να πέρασε από το ασυνείδητο στο συνειδητό όταν χρόνια μετά έψαξα, βρήκα και απέκτησα ένα μικρό σπίτι στο Λινοβρόχι.
Μπορεί εκείνον τον όρκο να τον πήρα μία από τις Δευτέρες που, εκμεταλλευόμενοι το ρεπό από το θέατρο, παίρναμε το αυτοκίνητο και σε λίγη ώρα κολυμπούσαμε σε καταγάλανα νερά.
Πηγαίναμε με φουσκωτό σκάφος σε όλα τα μικρά λιμανάκια από τη μεριά του Αιγαίου, ψαρεύαμε, κολυμπούσαμε και ζούσαμε τους έρωτές μας. Πιο αθώοι εμείς, πιο ανόθευτη η Εύβοια.
Αυτές οι αποδράσεις ήταν πηγή ενέργειας. Αυτό πίστεψα για την Εύβοια κι ακόμα το πιστεύω, κι ας έχουν αλλάξει τόσα… Δεν έχουν αλλάξει όμως οι μυρωδιές που φέρνει ο αέρας, η σκιά των δένδρων, η εικόνα της κουλουριασμένης γάτας μου στο περβάζι είτε είναι η Χαρά είτε η Έλλη (η κουφή).
Δεν έχει σημασία αν στην παρέα των φίλων έφυγαν και προστέθηκαν άλλοι. Είτε τους λένε Χρήστο, Υρώ, Ορνέλλα, Νίκο, Μαρία… όλοι θα ησυχάσουν για λίγα λεπτά στη θέα του ηλιοβασιλέματος, θα βοηθήσουν στο μαγείρεμα, θα αναπολήσουν παλιές αγάπες και θα αγκαλιάσουν καινούργιες, θα κουτσομπολέψουν και θα στρώσουν την τράπουλα για μπιρίμπα… Θα πάμε σίγουρα για μπάνιο στη Χιλιαδού, στον Οξύλιθο, στην Κύμη, στον Μυλοπόταμο, στον Λιμνώνα, στην Αγία Άννα, στα Βασιλικά, στην Αχλαδερή, στην Κάρυστο και σε άλλα πανέμορφα μέρη που ακόμα ανακαλύπτω.
Μαζί θα κάνουμε την αμαρτία τρώγοντας, οπωσδήποτε, το κοτόπουλο στη Δροσιά, στην ταβέρνα «Μήτσος-Πέτρος» – πρώτα το βράζει και μετά το βαφτίζει ολόκληρο σε τηγανισμένο βούτυρο.
Αφού το φάμε κατηγορεί ο ένας τον άλλο, καθώς γλείφουμε χείλη και δάχτυλα από τη νοστιμιά, για την κρεπάλη και φυσικά ξαναεπιστρέφουμε. Άλλο σταθερό σημείο είναι το Πάνθεον, που επιμελήθηκαν τη διακόσμησή του οι φίλοι μου Γιάννης Μουρίκης και Γιώργος Γαβαλάς – είναι το πιο ωραίο καφέ της παραλίας στην πόλη της Χαλκίδας.
Όταν ένας φίλος μού λέει «εγώ έκανα στρατό σε νησί, στην Εύβοια», οι άλλοι γελάνε. Κι όμως, ακόμα κι αν κατασκευάστηκε η νέα γέφυρα, εγώ φέρνω πάντα στο νου μου την παλιά. Όταν σηκωνόταν η Εύβοια γινόταν νησί· όταν κατέβαινε γινόταν συνέχεια της στερεάς Ελλάδας. Εγώ κάθε φορά που πηγαίνω σηκώνω τη γέφυρα και ξεχνάω τη Βέρα της Αθήνας…
