Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΪΝΑ,
Στελέχους της ΔΗΜΑΡ
Ασφαλώς κάθε ομάδα ή κλάδος εργαζομένων
επιλέγει τις μορφές και τους τρόπους
που θέλει να αγωνιστεί και κρίνεται γι
αυτό. Και οι πολίτες έχουν δικαίωμα να
εκφράζουν τη γνώμη τους για οτιδήποτε
αφορά την κοινωνία. Με ψυχραιμία και νηφαλιότητα πάντα.
Χωρίς κοινωνικούς αυτοματισμούς. Αλλά
με κρίση και καλόπιστη κριτική. Σε
μια περίοδο δύσκολη όπως αυτή που διανύουμε
ως χώρα και ως κοινωνία όλοι οι εργαζόμενοι και οι εκπαιδευτικοί
ασφαλώς, έχουμε υποστεί περικοπές. Προσωπικά
οι θυσίες και οι περικοπές αυτές θα ήθελα
να ήταν πιο δίκαιες και όχι τόσο οριζόντιες,
όσο τελικά ήταν. Η ουσία όμως είναι ότι
η χώρα είχε πτωχεύσει και έπρεπε να αποφύγουμε
την άτακτη χρεοκοπία, δηλαδή το δρόμο
προς τη «κόλαση»… Γιατί εάν είχε ανοίξει
αυτή η πόρτα της «κολάσεως» ειλικρινά
δεν ξέρω τι θα κάναμε σήμερα…Η διεθνής
εμπειρία για όσους έχουν ανοικτά τα μάτια
είναι διδακτική… Τουλάχιστον μέχρι στιγμής
δεν έχουν βγει οι «χατζάρες» που είδαμε
στην Αργεντινή. Όποιοι λένε καλύτερα
να είχαν βγει, θα τους παρακαλούσα να
το ξανασκεφτούν. Όποτε η χώρα πέρασε περιόδους
τέτοιων διχασμών ήρθε δεκαετίες πίσω…
Ύστερα για να είμαστε αντικειμενικοί,
τις πιο μεγάλες επιπτώσεις της κρίσης
τις φορτώθηκε ο ιδιωτικός τομέας. Το 1,5 περίπου εκατ. άνεργοι και κάποιες
χιλιάδες κλειστά μαγαζιά κάτι δηλώνει.
Και αυτοί οι δύσμοιροι του ιδιωτικού
τομέα πρέπει, όχι μόνο να ζήσουν τις οικογένειες
τους αλλά και μέσα από τη φορολογία να
δώσουν στο Κράτος τα απαραίτητα έσοδα
για να μπορέσει να πληρώσει στη συνέχεια
τους υπαλλήλους του, δηλαδή και τους εκπαιδευτικούς. Γιατί
ο πλούτος παράγεται στον ιδιωτικό τομέα
από τους σκληρά εργαζόμενους του, τις
επιχειρήσεις, τους αυτοαπασχολούμενους
και τους αγρότες μας. Ο δημόσιος τομέας
(δηλαδή οι υπηρεσίες) δεν παράγει πλούτο.
Είναι απαραίτητος όμως γιατί προσφέρει
πολύτιμες υπηρεσίες στην κοινωνία, όπως
είναι η υγεία, η εκπαίδευση κ.λ.π. δηλαδή
για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης
που παράγει τον πλούτο. Γι αυτό επειδή
είναι πολύτιμος τομέας πληρώνεται από
την κοινωνία για να εξυπηρετεί την κοινωνία
και τους πολίτες. Γι αυτό οι εργαζόμενοι του δημόσιου
τομέα χρειάζεται να είναι προσεκτικοί
όταν οι μορφές πάλης τους επιδρούν αρνητικά
στην υπόλοιπη κοινωνία. Και πρέπει να
ξανασκεφτούν ξανά και ξανά όταν διεκδικούν,
πως το διεκδικούν και αν αυτό που διεκδικούν
είναι δίκαιο πάντα σε σχέση με την υπόλοιπη
κοινωνία.
