Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν σεβάστηκε την εντολή του Ελληνικού λαού. Δηλαδή, δεν σεβάστηκε,
το μεγάλο όχι στο δικομματισμό
το μεγάλο όχι σε κυβέρνηση πολιτικών που ηττήθηκαν
την αντιμνημονιακή ψήφο
τον 1 στους 3 που είναι φτωχός
το 33% των ανασφάλιστων
τον κάθε ένα από το 1.500.000 νέους επιστήμονες που θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα
τον εν δυνάμει απολυμένο ή εν δυνάμει έτοιμο να αυτοκτονήσει
τον αμειβόμενο με 292 € που εργάζεται με μερική απασχόληση και αντιστοιχεί στο 53%
το 35% της αποχής
την εντολή του 19% με ψήφο σε κόμματα εκτός βουλής.
Η Δημοκρατική Αριστερά κατέθεσε από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρη πρόταση, με άξονες :
1. Τροποποίηση μνημονίου.
2. Ανατροπή πολιτικού συστήματος.
3. Απάλυνση κοινωνικού πόνου.
4. Δημιουργία νέου αναπτυξιακού μοντέλου.
5. Επιστροφή κλεμμένου πλούτου.
6. Διεκδίκηση γερμανικών αποζημιώσεων.
7. Χειροπέδες σε όσους έκλεψαν.
Πρότεινε, οικουμενική κυβέρνηση με γραπτές δεσμεύσεις και συμμετοχή όλων των κομμάτων, ώστε να υπάρξει νομιμοποίηση. Δυστυχώς, δεν εισακούστηκε.
Εν αντιθέσει είδαμε, έναν αγώνα δρόμου του κ. Σαμαρά για να επιβιώσει ο ίδιος, με ένα φιλοευρωπαϊκό κουστούμι, μετά τις ήττες των κ.κ Μέρκελ, Σαρκοζί.
Έναν αγώνα δρόμου του κ. Βενιζέλου, μέχρι τον επόμενο τριαντάρη διάδοχο, ομολογώντας τον παρασιτισμό, τον παραγοντισμό, τον κρατισμό και το σάπιο ΠΑΣΟΚ.
Έναν αγώνα δρόμου του κ. Τσίπρα, σε θολό περιβάλλον, μόνο και μόνο για να κερδίσει το μπόνους.
Έναν αγώνα δρόμου του κ. Καμμένου, μόνο και μόνο για να κυβερνήσει ο ίδιος.
Έναν αγώνα δρόμου του ΚΚΕ, για το άπιαστο.
Ελληνίδες, Έλληνες, εμείς δεν παίζουμε. Για εμάς αρχίζει ένας αγώνας δρόμου, για την Ελλάδα, την Δημοκρατία, την Αριστερά.
