Η πρωταθλήτρια αποκάλυψε λεπτομέρειες για τη σοβαρή διατροφική διαταραχή που αντιμετώπισε, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Joy» του ΣΚΑΪ. «Όταν ήθελα να βάλω σαν στόχο τη δεύτερη Ολυμπιάδα του 2004, λόγω τραυματισμού και λόγω του ότι δε με βοηθούσε το σώμα μου έγινα βουλιμική. Γενικά στον αθλητισμό όλη η κατάσταση είναι πιεστική. Δεν είναι ότι πρέπει να είσαι αδύνατη για να δείχνεις ωραία στο ταπί, αλλά επειδή είναι ένα άθλημα που κάνεις πολλές ώρες προπόνησης πρέπει να είσαι αδύνατη για να αντεπεξέλθεις» εξηγεί η Ειρήνη η οποία αναμετρήθηκε με τη βουλιμία στα 15 της.
Η χάλκινη Ολυμπιονίκης του Σίδνεϊ αναφέρεται ακόμη στην πίεση που υπέστη και στα αποτελέσματά της «Το 1998 μετά από ένα τραυματισμό έμεινα τέσσερις μήνες εκτός ομάδας, ήμουν με τις πατερίτσες αλλά έκανα προπονήσεις. Τότε έτρωγα ένα γιαούρτι αλλά πόσο να αντέξει κάποιος; Άντεξα για 25 ημέρες να τρώω ένα γιαούρτι και θυμάμαι ότι έτρωγα τσίχλες για να νομίζω ότι κάτι μασάω. Μετά άρχισα να τρώω ένα μπιφτέκι με σαλάτα, κανονικό γεύμα και άρχισα να βάζω γραμμάρια μέχρι που έφτασα να ζυγίζω 3,5 κιλά πάνω και δεν αδυνάτιζα με τίποτα. Κάποια στιγμή που είπε μια προπονήτρια 'δεν ξέρω τι θα κάνεις να κόψεις τον σβέρκο σου'. Πήγα το βράδυ στους ξενώνες, έφαγα και έκανα εμετό. Αυτό μου άρεσε γιατί έτρωγα τα απαγορευμένα. Είναι μια ψυχολογική αρρώστια. Ξαφνικά έφτασα να κάνω έξι εμετούς την ημέρα. Με κατάλαβαν οι συναθλήτριές μου γιατί οι τουαλέτες ήταν έξω από τα δωμάτια. Το χειρότερο είναι να ζυγίζεις ένα παιδί τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα. Αυτό είναι αρρώστια».
«Μου έδωσαν 3-4 μήνες ζωής»
Με δραματικό τρόπο περιγράφει η Ολυμπιονίκης το τέλμα στο οποίο έφτασε, λίγο πριν αποφασίσει να εγκαταλείψει για πάντα τον πρωταθλητισμό.
«Τότε μου άρεσε η εικόνα μου. Είχα άλλα προβλήματα οργανικά, το στομάχι μου, πνιγόμουν στον ύπνο μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά. Όταν έτρωγα, έκανα ό,τι έκανα και δεν έχανα κιλά. Άρχισα και πάχαινα ξαφνικά. Έβλεπα ότι πήγαινα ενάντια στη ζωή μου. Κουραζόμουν πιο εύκολα. Πάθαινα ταχυκαρδίες. Πήγα στο εξωτερικό και δεν είχα καμία επαφή με το περιβάλλον το αθλητικό. Έπρεπε να το κάνω, να καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι η ρυθμική τελείωσε για μένα και αυτό ήταν το καλύτερο. Μου έδωσαν 3-4 μήνες ζωής γιατί ή θα έσπαγε η κεντρική φλέβα ή θα σταματούσε η καρδιά μου ή θα έσπαγε η βαλβίδα του στομαχιού. Από το 2003 δεν έχω ανέβει στη ζυγαριά και το παιδί μου δεν θα ήθελα να κάνει πρωταθλητισμό».
