Στελέχους της ΔΗΜΑΡ
Το επεισόδιο με την ΕΡΤ είναι μάλλον η αφορμή και όχι η αιτία της εξόδου της Δημοκρατικής Αριστεράς από την Κυβέρνηση συνευθύνης. Όχι δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία αυτή η αιφνίδια αναχώρηση του Φώτη Κουβέλη από την τρικομματική διακυβέρνηση. Ήταν ας πούμε αντικειμενική εξέλιξη η κίνηση αυτή. Και Εξηγούμαι.
Ας θυμηθούμε ποιο ήταν το κρίσιμο διακύβευμα του Ιουνίου του 2012 μετά τις δεύτερες εκλογές και τα γνωστά αποτελέσματα. Περιθώρια για τρίτες εκλογές δεν υπήρχαν, η χώρα έπρεπε να σωθεί από μια ανοικτή χρεοκοπία και η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης, κάνει μια μεγαλειώδη ηγετική κίνηση, ξεπερνώντας τα γνωστά αριστερά συμπλέγματα και κόμπλεξ περί συνεργασιών με τους δεξιούς, προτείνοντας Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης με την Νέα Δημοκρατία του κου Σαμαρά και με το ΠΑΣΟΚ του κου Βενιζέλου. Με την κίνηση αυτή εισάγει μια νέα έννοια στο πολιτικό λεξιλόγιο, την Αριστερά της ευθύνης και των Κυβερνητικών ευθυνών. Και από τότε όλες οι δημοσκοπήσεις, έχουν το Φώτη Κουβέλη στις πρώτες θέσεις δημοφιλίας από όλους τους πολιτικούς.
Από τότε πέρασε ένας χρόνος, η χώρα ξεπέρασε τον επικίνδυνο κάβο της ανοικτής χρεοκοπίας, χωρίς ασφαλώς να έχουν εκλείψει παντελώς οι κίνδυνοι ενός ατυχούς συμβάντος. Άλλες προτεραιότητες προέκυψαν. Και πρώτα απ’όλα οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν να γίνουν στο Κράτος, στη δημόσια διοίκηση, στην αυτοδιοίκηση, παντού. Και όχι ως μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά ως απαραίτητες αλλαγές για την μετεξέλιξη του Κράτους μας σε ένα κανονικό ευρωπαϊκό και σύγχρονο δημοκρατικό Κράτος. Μπορεί το μνημόνιο να προβλέπει την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά το πρόβλημα της χώρας είναι ευρύτερο και πιο σύνθετο. Πρόκειται για μια ολική μεταρρύθμιση που κάποιοι ονομάσαμε Δημοκρατική Επανάσταση.
Στο σημείο αυτό είναι και η ουσία του προβλήματος. Το πολιτικό σύστημα –γιατί το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη Δημοκρατική Αριστερά - και η κοινωνία ήταν και είναι ανέτοιμοι για αυτές τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Η εξήγηση είναι απλή. Για να γίνουν αυτές οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει το πολιτικό σύστημα να έρθει σε σύγκρουση με τα ίδια τα «παιδιά» του. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα της ΕΡΤ. Ποιοι είναι αυτοί που κάνουν «κουμάντο» διαχρονικά στην ΕΡΤ όλα τα χρόνια ; Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις επαγγελματιών δημοσιογράφων, δεν ήταν οι ημέτεροι των πολιτικά κυρίαρχων δυνάμεων τα τελευταία σαράντα χρόνια οι οποίοι διόριζαν τους «δικούς τους, λες και ήταν το μαγαζάκι τους; Δεν χρειάζεται τόση υποκρισία, όταν λίγες μέρες πριν την «κρίση» στην ΕΡΤ, σύσσωμη η αντιπολίτευση χαρακτήριζε την ΕΡΤ με εξαιρετικά κοσμητικά επίθετα απαξίωσης. Η απόφαση Σαμαρά για το κατέβασμα των διακοπτών της ΕΡΤ, πέρα από την άκομψη και άγαρμπη μεθόδευση, αποτελεί και την ουσία του προβλήματος. Δηλαδή η κίνηση αυτή εκπνέει και έναν πολιτικό συμβολισμό. Το πολιτικό σύστημα θέλει και μπορεί να τα βάλλει με το κατεστημένο ; Προσωπικά ομολογώ ότι τα δείγματα γραφής μέχρι σήμερα της Κυβέρνησης με έχουν πείσει ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί. Για να αναφέρω μόνο κάποια παραδείγματα. Ο κόκκινος Πάνος κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να μην κλείσουν κάποια άχρηστα στρατόπεδα που βρίσκονται σκορπισμένα ανά την επικράτεια. Ο κος Αρβανιτόπουλος ξέρει μόνο να υπογράφει πλασματικές υπερωρίες για τα δικά του παιδιά και να χρηματοδοτεί με χρήματα του ΕΣΠΑ κάποιες φίλιες δυνάμεις, ανύπαρκτες μεταρρυθμίσεις τύπου σχέδιο «ΑΘΗΝΑ», όπου κάπου έκλεινε τμήματα και κάπου τα διατηρούσε λόγω ανυπέρβλητων πιέσεων ημετέρων, με τον κο Παπαθεοδώρου όμως να μην τον έχουμε ακούσει ακόμη για το τι λέει για το θέμα. Η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων έχει βαλτώσει και η εξυγίανση του κυκλώματος του φαρμάκου πάει με βήμα σημειωτόν και για την κυρία Σκοπούλη να μην έχει πληροφορηθεί κανένας τι ακριβώς έκανε δώδεκα μήνες στην Κυβέρνηση.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
